Sądowa kontrola zgodności ustaw z konstytucją we współczesnym świecie jest jedną z podstawowych gwarancji przestrzegania konstytucji. W większości państw Europy kontynentalnej jest realizowana przez szczególny organ władzy sądowniczej – sąd konstytucyjny.
Sądownictwo konstytucyjne nie istniało w Polsce przed II wojną światową. Zarówno Konstytucja z 1921 r., tworzona pod silnym wpływem systemu III Republiki Francuskiej, jak i Konstytucja z 1935 r. wykluczały kontrolę ustaw przez sąd powszechny lub sąd administracyjny, nie przewidywały też powołania odrębnego sądu konstytucyjnego. Po II wojnie światowej zaczęły obowiązywać wzory radzieckie, a w szczególności zasada tzw. jednolitości władzy państwowej, jednoznaczna z odrzuceniem zasady podziału władz i deklarująca najwyższą, suwerenną pozycję jednoizbowego parlamentu w systemie konstytucyjnych organów państwa. W Polsce przedstawiciele doktryny prawnej zaczęli formułować potrzebę ustanowienia sądownictwa konstytucyjnego na początku lat siedemdziesiątych, trzeba było jednak przełomu z 1980 r. – okresu “Solidarności”, aby sugestie te mogły przybrać realny kształt.
Jesienią 1981 r. zostały podjęte prace ekspertów nad ustanowieniem Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu, a 26 marca 1982 r. nowela konstytucyjna przewidziała wprowadzenie tych dwóch instytucji. O ile jednak tego samego dnia uchwalono ustawę o Trybunale Stanu i w ciągu kilku miesięcy organ ten mógł podjąć funkcjonowanie, o tyle ustawa o Trybunale Konstytucyjnym została uchwalona dopiero 29 kwietnia 1985 r., po trzech latach ostrych sporów o jej kształt.
W tej sytuacji nie może dziwić, że ustawa o Trybunale Konstytucyjnym będąca wynikiem kompromisu, osiągniętego zresztą z dużym trudem, ograniczała pozycję i kompetencje Trybunału Konstytucyjnego. Ograniczenie najważniejsze, zapisane już w nowelizacji Konstytucji z 1982 r., polegało na tym, że tylko niektóre orzeczenia Trybunału były ostateczne. Orzeczenia o niekonstytucyjności ustawy podlegały rozpatrzeniu przez Sejm, który mógł je odrzucić uchwałą podjętą większością 2/3 głosów. W ten sposób usiłowano doprowadzić do kompromisu między stworzeniem sądownictwa konstytucyjnego a utrzymaniem zasady jednolitości władzy państwowej. W praktyce – począwszy już od pierwszego orzeczenia z 28 maja 1986 r. – polskiemu Trybunałowi Konstytucyjnemu udało się zyskać stosunkowo niezależną pozycję i wypracować interesujące orzecznictwo, zwłaszcza w sprawach relacji między ustawą i rozporządzeniem.
Dalej idące zmiany stały się możliwe dopiero w 1989 r. w związku z dokonanym wówczas przełomem ustrojowym. Nie było wątpliwości co do konieczności utrzymania Trybunału Konstytucyjnego po 1989 r., niesporna była też potrzeba umocnienia jego pozycji i usunięcia istniejących ograniczeń. Nadal jednak w kompetencji Sejmu, który od 1989 r. stał się – obok Senatu – jednym z dwóch organów sprawujących władzę ustawodawczą, leżało odrzucanie orzeczeń Trybunału o niekonstytucyjności ustawy. Mimo ograniczeń polski Trybunał stworzył bogate orzecznictwo i zyskał znaczny autorytet wśród elit politycznych, a także i przedstawicieli doktryny prawnej. Orzecznictwo Trybunału rozwinęło zwłaszcza takie klauzule konstytucyjne, jak zasada państwa prawnego i zasada równości, wypełniając wiele luk i wątpliwości, które powstawały wobec braku nowoczesnej konstytucji, a także w świetle tzw. Małej konstytucji, obowiązującej od 1992 r. Na zmianę tego stanu nie umiały się zdobyć kolejne ekipy rządzące w latach dziewięćdziesiątych, aż do 17 października 1997 r., czyli do wejścia w życie Konstytucji z 2 kwietnia 1997 r. i ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym dostosowanej do nowego stanu regulacji konstytucyjnej. 25 czerwca 2015 r. Sejm RP uchwalił nową ustawę o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa weszła w życie 30 sierpnia 2015 roku. Ustawa była dwukrotnie nowelizowana przez Sejm VIII kadencji: ustawą z dnia 19 listopada 2015 r., która 20 listopada 2015 r. ustawą z dnia 22 grudnia 2015 r., która 28 grudnia 2015 r. została ogłoszona w Dzienniku Ustaw.
Planowane wydatki na podstawową działalność Trybunału Konstytucyjnego obejmują:
Wynagrodzenia 17 453 000 złotych,
Wydatki pochodne od wynagrodzeń 2 281 000 złotych,
Zakup materiałów i usług 4 483 000 złotych,
Podróże służbowe krajowe i zagraniczne 457 000 złotych,
Pozostałe wydatki bieżące 1. 266 000. złotych.
Planowane przeciętne zatrudnienie: 138 etatów
Planowane miesięczne wynagrodzenie podstawowe3/ pracowników Biura
Trybunału Konstytucyjnego: 6 640 złotych.
SUMA ŁĄCZNA: 24 940 000 zł
Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego 1986 – 2015. Dane ogólne (stan na 31 grudnia 2015 r.):
- 856 orzeczeń (wyroki i postanowienia) dotyczących stwierdzenia zgodności ustaw z Konstytucją (sprawy z sygnaturą K, Kw i Kp)
- 245 orzeczeń (wyroki i postanowienia) dotyczące stwierdzenia zgodności podustawowych aktów normatywnych z ustawami i Konstytucją (sprawy z sygnaturą U)
- 606 orzeczeń (wyroki i postanowienia) w sprawach z pytań prawnych
(sprawy z sygnaturą P) - 701 orzeczeń (wyroki i postanowienia) w sprawach ze skargi konstytucyjnej
(sprawy z sygnaturą SK) - 5 orzeczeń (wyroki i postanowienia) dotyczących stwierdzenia zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych (sprawy z sygnaturą Pp)
- 2 postanowienia dotyczące rozstrzygania sporów kompetencyjnych, pomiędzy centralnymi konstytucyjnymi organami państwa (sprawy z sygnaturą Kpt)
- 96 postanowień sygnalizacyjnych (sprawy z sygnaturą S)
Co daje średnio rocznie:
29 orzeczeń dotyczących stwierdzenia zgodności ustaw z Konstytucją
8 orzeczeń dotyczące stwierdzenia zgodności podustawowych aktów normatywnych
z ustawami i Konstytucją
20 orzeczeń w sprawach z pytań prawnych
23 orzeczenia w sprawach ze skargi konstytucyjnej
0,2 orzeczenia dotyczących stwierdzenia zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych
0,07 postanowień dotyczące rozstrzygania sporów kompetencyjnych, pomiędzy centralnymi
konstytucyjnymi organami państwa
32 postanowień sygnalizacyjnych
Źródło www.trybunal.gov.pl
